რეალობის მორევში ღრმადაც ჩავიძირები...
მე დღეს გარდავიცვალე - ადამიანებისგან
და მოთეთრო მე ფრთებით ვეღარ დაგიბრუნდებით...
მინდა ჩუმი ქუჩები...(სუნთქვაც რომ არ დავკარგო)
სრული უჩინარობა,უკვე შავ-ბნელ მხარეში..
ოცნებებით ფარფატმა თითქმის ბოლო მომიღო...
უნდა გავასხვაფერო,ალბათ,გული თავხედი...
იცი,ჩემო ძვირფასო,გრძნობა როგორ ამტკივდა?!.
თითქოს ყველას სახეზე მონაცრისფრო ბინდი აქვს...
უადამიანობით,დღეს, კენჭებიც დაიმსხვრა..
ღმერთო,იქნებ შენ მითხრა,სად ვიპოვო ნათელი....
დღევანდელმა ქარებმა ჩემი ფრთები დაგლიჯეს...
უკვე ვფიქრობ გაფრენას...სადმე,უცხო მხარეში...
ვიღიმი და...ვინ იცის,გულში რა ავდარია...
უსირცხვილოდ მიყურებს რეალობა თვალებში...
ერთადერთი იმედიც,შორეთიდან მიღიმის...
სხვა რა უნდა ვიწამო,როცა მარტოსულად ვარ...
სუნთქვა უკვე წამერთვა...ჰაერიც გაიბნა...
ეხლა რაღა გაუძლებს დღეებს,ჩემზე დაგეშილს...
უიმედო ქარებით მუდმივ უფსკრულს ვემთხვიე...
რეალობამ გამტეხა,აღარ ვივლი ოცნებით...
ღმერთო,იქნებ დამიხსნა,მწარე განაჩენისგან..
უკვე გარდაცვლილი ვარ-უადამიანობით....
