ცხვირი - სუნთქვას ითხოვს...
ხელ-ფეხი - უმოძრაოა...
გული - არ ატკინოთ....
გული გრძნობს...თვალებს ნუ დაანახებთ...თვალდახუჭული ჯობია სიარული....სუნთქვა-საჭიროა,თუმცა შორი...
აღარაფერი ვარ...საკუთარ სევდაში ვიხრჩობი...საკუთარი თავით დავიღალე...(არ მიკვირს რომ თქვენც დაგღალეთ)...
გმადლობთ თქვენ,რომ მატკინეთ-დამაბრუნეთ რეალობაში,თორემ ისედაც მუდამ ცაში მყოფს,უამრავი ფრთები მექნებოდა....
სადღაც მინდა ვიყო...
ვიტყოდი ასე- არა რეალობა,არა ოცნება=არა დედამიწა,არა ზეცა , არამედ რაღაც სხვა....
უსუსური ვარ...ყველაზე პატარა წერტილი......არაფერი არ რჩება ჩემთან,ალბათ იმიტომ რომ არავინ მიტოვებს,რადგან ვერ გავიზარდე და დღესაც სულისმიერი შეგრძნებებია ჩემთვის უძვირფასესი და მინდა ძალიან მძაფრად იყოს დაცული ეს პირობა ჩემს შემოგარენში....(ჩემგან კი დიდ ბავშვად ყოფნას მოითხოვენ ალბათ)....დღევანდელობის მორევი ითრევს ბევრს-ეს სულის ღალატად მიმაჩნია...
მაპატიეთ ჩემი არსებობა...ასე უბრალოდ,ჩათვალეთ,რომ არც არასოდეს მიცოცხლია,წამითაც და უფრო მშვიდად განმაგდებთ თქვენგან....
დღეს ხომ გაადვილებულია ყველაფერი....
ნაბოდვარს ვწერ....ნაწერებით გადაშლილი ვარ თქვენს წინაშე და მკითხულობთ და ამ წამიდან ,დაასწარით ერთმანეთს და მოამზადეთ ყვეელაზე დიდი ზომის ფეხსაცმელი...
შემოჩვეულივარ.....
22 დეკემბერი, 2009
0 коммент.:
Отправить комментарий