ათოვს თეთრ ბაღებს.....

ათოვს თეთრ ბაღებს...
და ფიფქები ერწყმის ჩემს სხეულს...
არავის ვართმევ,ფიქრებისგან გადაღლილ ფიფქებს......
მინდა ვიარო...უსასრულოდ...როგორც ეს გრძნეულს...
და გადარეულს არავისთან ყოფნა აღარ მსურს.......
აღარავინ მყავს,რომ მათხოვოს თეთრი სუდარა...
რომ მაპოვნინოს ჭეშმარიტი ჩემი სამოთხე.....
გარეთ კი მესმის ფანტელების ჩუმი მუდარა...
მე ხომ ეს თეთრი ფანტელები შენთვის დავვოთხე......
მალე ზამთარიც მომიკეტავს დაფიფქულ კარებს...
ვერ შევიცვალე...
აღარავის შენდობას ვითხოვ.....
დავრჩები ასე უფიფქებოდ,უშენოდ გარეთ...
არ შეგედარე...
რადგან ჯერაც ბავშვი ხარ თვითონ....
ათოვს თეთრ ბაღებს...
მე ისევ აქ ვარ...შენ დამეკარგე....
მოგძებნი სადმე...
თუ გიპოვე ფიფქების ზღვაში,
მე გადაგარჩენ...
არ დაგტოვებ რძისფერ უფსკრულში...
და თეთრ ნაპირზე დაგელოდები
თოვაშიც...ქარშიც...........
ველი გაზაფხულს...
მალე ზამთარს გავუშვებ ხელებს...
არ შევაჩერებ...
როგორც უნდა,იმ გზით იაროს.........

...............................

დავრჩები ასე უფიფქებოდ...ასე უზამთროდ.....
ათოვს თეთრ ბაღებს...
ჩემი სულის უკვდავ სამოთხეს.......




2004 წ...

0 коммент.:

Отправить комментарий